Drużyna NS „Europejczycy”

             DH

Na terenie naszego Ośrodka działa 8 Drużyna Harcerska „Nieprzetartego Szlaku”, Europejczycy, która poprzez swoją działalność realizuje główne zasady harcerskiego systemu wychowawczego oraz skutecznie przyczynia się do procesu rehabilitacji i rozwoju dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. Drużyna skupia dzieci i młodzież z terenu Powiatu Tureckiego uczącą się w szkole podstawowej, gimnazjum i zasadniczej szkole zawodowej. W 2003 roku drużyna przybrała nazwę „Europejczycy”. I jak przystało na obywatela Europy jesteśmy bardzo ciekawi świata. W miarę możliwości staramy się wychodzić poza mury naszej pięknej harcówki. Jeździmy na ogólnopolskie zloty harcerskie, zimowiska, biwaki i wycieczki. W całorocznej pracy z drużyną instruktorzy wplatają elementy obrzędowości, samarytanki, pionierki, terenoznawstwa, musztry. Harcerze uczą się rozpalać ognisko, rozbijać namiot, przygotowywać samemu posiłki, korzystać z mapy i kompasu, czy przyszyć guzik do munduru. Uczestnicząc w grach terenowych zdobywają bezcenne umiejętności, które procentują w ich życiu. Uczą się zaradności i samodzielności. Wyznaczają cele, planują, wyciągają wnioski, ucząc się na własnych błędach. Harcerstwo to przygoda, którą warto przeżyć. Zapewnia masę wrażeń i wspomnień. Przygotowuje do wejścia w dorosłe życie. Rozwija umiejętności i pozwala poznać siebie i otaczający nas świat. Kształtuje samodzielnie myślącego i odpowiedzialnego człowieka. To świetne miejsce na rozwinięcie własnych pasji.
Drużynę Harcerską prowadzą nauczyciele instruktorzy: przewodnik Izabella Frątczak i przewodnik Marta Bakalarz.

 

 NS

    Jak to było z tym „Nieprzetartym szlakiem” – z historii „NS”

 

            …Było to wtedy w Bieszczadach, Gorcach, Tatrach, zima już w listopadzie ośnieżyła stoki gór. W taki mroźny i śnieżny dzień marca 1958r wyruszyła ze schroniska na Turbaczu grupa turystów kierując się w stronę Lubonia. Szlak był pokryty głębokim śniegiem, a droga do szczytu daleka. Po uciążliwej wędrówce zdobyli szczyt, nocą ruszając w drogę powrotną. Trudności piętrzyły się, noc była ciemna, szlak gdzieś się gubił w świerkach i zaroślach. Świateł Rabki nie było widać. Idący torowali sobie drogę w zaspach. Do schroniska wrócili wszyscy szczęśliwie, choć bardzo utrudzeni. Czekała na nich pełna niepokoju komendantka kursu druhna Maria Łyczko. Wspólny wysiłek, pokonywanie zmęczenia i wykonanie zadania scaliło bardzo grupę wychowawców, którzy właśnie w Rabce kończyli kurs instruktorów. Trudy wyprawy skojarzyły się kursantom z ciężką pracą, jaką wykonują codziennie torując dzieciom drogę do pełnowartościowego życia. Nazwa kursu narzuciła się sama – Nieprzetarty Szlak.